Skurcz krtani może wymagać energicznego postępowania. W razie konieczności można podać krótko działający środek zwiotczający (np. sulccynylocholinę) zakładając, że możliwe będzie prowadzenie sztucznego oddychania. Przy częściowym skurczu krtani często wystarcza podanie małej dawki niedepolaryzującego środka zwiotczającego, co może nawet spowodować wzrost objętości oddechowej. Intubacja zabezpiecza chorego przed nawrotem skurczu krtani.

U chorego ginącego można przez błonę pierścieniowo-tarczową wkłuć do krtani igłę lub kaniulę dożylną, przez którą podaje się tlen metodą inżektorową0 lub wdmuchuje powietrze w ilości 2-3 l/min. Konieczność wykonania tracheostomii zdarza się rzadko.

-6. NIEDROŻNOŚĆ DOLNYCH DRÓG ODDECHOWYCH. Ma miejsce w oskrzelikach płucnych i jest ważna z punktu widzenia klinicznego. „Gładki przebieg anestezji zależy od drożności światła oskrzelików oraz od uspokojenia odruchów oskrzelowych” (Nosworthy)7. Odpowiedź ze strony oskrzeli lub oskrzelików jest następstwem niepefc- nego wyłączenia odruchów przez spowodowanie depresji aferentnej lub eferentnej. Wywołane one być mogą drażniącym działaniem wydzieliny, rurki intubacyjnej, parami wziewnego środka ąnestetycznego, poruszaniem chorego, jak również bodźcami z okolicy operowanej. Odruchy oskrzelowe mogą być wyrażone silnie lub słabo, w zależności od progu pobudliwości odruchowej chorego. Próg ten podwyższony jest u ludzi starych

i chorych, zaś obniżony u nerwowych, młodych pacjentów oraz u chorych z ostrymi dolegliwościami bólowymi. Najsilniejszą odpowiedź wywołuje drażnienie okolicy ostrogi. Ostra infekcja wzmaga wrażliwość oskrzeli. Skłonności astmatyczne wyraźnie predysponują do skurczu oskrzeli i utrudnienia wydechu. Obrzęk płuc również zaburza wymianę gazową.

Anestezja nie jest pełna, jeżeli nie podnosi progu pobudliwości odruchowej do stopnia, w którym działające bodźce nie są w stanie wywołać odruchowej odpowiedzi.