Anestezja pacjenta we wstrząsie. Do czasu wyprowadzenia pacjenta ze wstrząsu nie należy przeprowadzać operacji wyjątek stanowią najbardziej nagłe przypadki. Przed podaniem leków rozszerzających naczynia należy obowiązkowo uzupełnić płyny. Kwasicę koryguje się podaniem wodorowęglanu sodu. Gdy wystąpi poprawa (wypełnią się żyły szyjne, dłonie i stopy staną się ciepłe i różowe), nie zwlekać z operacją. Im dłuższa zwłoka, tym gorzej dla pacjenta. Ciśnienie krwi należy (jeśli to możliwe) podnieść do około 100 mm Hg (13,3 kPa), a stan kliniczny powinien się poprawić. Skurczowe ciśnienie tętnicze powyżej 100 mg Hg pozwala przypuszczać, że objętość krwi krążącej nie jest mniejsza od 70% normy.

Pacjent we wstrząsie lub krótko po jego przebyciu wymaga dużo mniejszych ilości środków anestetycznych niż normalni pacjenci. W płytkiej anestezji mogą wystąpić wymioty, gdyż sam wstrząs obok napięcia i strachu jest najważniejszą przyczyną przedłużonego zalegania treści żołądkowej.

Należy szczególnie uważnie zapobiegać hipoksji. Premedykację podaje się dożylnie, bezpośrednio przed indukcją, ułatwia to dobranie odpowiedniej dawki. Ze względu na depresję oddechową morfina może być przeciwwskazana. Zwykle wystarcza tylko atropina.