Nadczynność przysadki. U dorosłych – akromegalia, u dzieci i -młodzieży – gigan- tyzm. Akromegalia. Opisana po raz pierwszy przez Saucerotte’a (1741-1812)136 w r. 1801 i przez Pierre Marie (1853-1940) w r. 1886137. Przyczyną jest eozynofilny guz przysadki, powstały już po skostnieniu nasad kości. Cechy charakterystyczne to: powolny początek, ze zmianami kostnymi w żuchwie i szczęce, powiększony język, pogrubienie błony śluzowej gardła, powiększona krtań, z wydłużonymi i grubymi strunami. Chrząstka pierścieniowata może być zwężona, co utrudnia intubację138. Dłonie stają się ło- patowate, może dojść do powstania garbu, cukrzycy i powiększenia tarczycy. Intubacja może być kłopotliwa, więc przezorny i w porę ostrzeżony anestezjolog może się do tego przygotować. Rozważyć należy możliwość intubacji na ślepo przez nos.

W okresie pooperacyjnym może wystąpić niedrożność dróg oddechowych, należy się więc liczyć z koniecznością przedłużonej intubacji lub nawet tracheostomii. Bardzo ważny jest staranny nadzór pooperacyjny139.

Do operacji usunięcia przysadki stosuje się zwykłe metody postępowania, jak dla każdego zabiegu nadnamiotowego. Osłona sterydowa powinna się rozpocząć przed operacją i być kontynuowana w okresie pooperacyjnym. Konieczne może być podawanie ty- roksyny w ciągu pierwszych 10 dni po operacji, gdyż niewydolność tarczycy rozwija się w ciągu kilku dni. Gdy celem operacji jest opanowanie rozwoju przerzutów raka, w postępowaniu przedoperacyjnym należy uwzględnić niedokrwistość, wysięk w opłucnej, przerzuty do kości, powodujące niebezpieczeństwo złamań w czasie poruszania, a jednocześnie zapewnienie osłony sterydowej. Implantacja itru 90 – p. Whitwam J. G. i in., Br. J. Anaesth., 1973, 45, 1121.