a. SKURCZ 2WACZY. Należy wówczas wysunąć żuchwę do przodu, pociągając za jej kąty (rękoczyn opisany po raz pierwszy w r. 18742. Niekiedy wystarcza jej podciągnięcie w okolicy bródkowej. Jeżeli nadal nie udaje się udrożnić dróg oddechowych, zakłada się dobrze posmarowaną żelem rurkę nosowo-gardłową, tak aby jej koniec znalazł się tuż nad nagłośnią. Po wprowadzeniu rurki pogłębia się anestezję do momentu, w którym z łatwością można otworzyć usta choremu i założyć rurkę ustno-gardłową8.

W celu pokonania skurczu żwaczy konieczne jest niekiedy zastosowanie szczękoroz- wieracza, wyciągnięcie języka do przodu i założenie rurki ustno-gardłowej. Dobrze nadaje się do tego celu rozwieracz Acklanda”. Należy uważać, aby nie uszkodzić zębów. Zastosowanie krótko działających środków zwiotczających mięśnie umożliwia zwykle nieurazowe rozwarcie szczęk.

b. WIOTKOŚĆ 2WACZY. W takiej sytuacji odgina się głowę ku tyłowi (opisano w r. 18784), odpowiednio ustawia żuchwę i zakłada rurkę ustno-gardłową, której głównym zadaniem jest zapobieganie opadnięciu języka na tylną ścianę gardła.