Ze względu na spostrzegane w chorobie zakrzepy przyścienne w jamach serca i powikłania zatorowo-zakrzepowe, zalecane jest stosowanie doustnych anty- koagulantów i leków antyagregacyjnych. W niektórych przypadkach leczenie to nie przynosi spodziewanych wyników i nie zapobiega chorobie zakrzepowo-za- torowej. Ponieważ heparyna ma właściwości wiązania najbardziej toksycznego białka, jakim jest ECP, wiązano duże nadzieje z jej korzystnymi skutkami terapeutycznymi. Okazało się jednak, że skuteczne stężenie heparyny hamujące ECP in vitro jest bardzo duże i praktycznie nie do osiągnięcia in vivo.

W późnym stadium eozynochłonnej choroby serca, prowadzącej do zwłóknienia wsierdzia, co szczególnie często widuje się w tropikalnej postaci choroby zwłóknienia endomiokardialnego, największym problemem klinicznym staje się restrykcja wsierdziowa, powodująca utrudnienie napełniania komór z niedomykalnością zastawek przedsionkowo-komorowych i ciężką niewydolnością serca. Ze względu na nieskuteczność leczenia zachowawczego w tym okresie choroby i nieobecnej już zazwyczaj hipereozynofilii podjęto próby leczenia chirurgicznego. Sama likwidacja niedomykalności mitralnej i trójdzielnej przez wymianę zastawek nie dawała zadowalających wyników odległych. Dlatego też, analogicznie do operacji stosowanych w zaciskającym zapaleniu osierdzia usuwających osierdziową przyczynę restrykcji, zastosowano jednocześnie z wymianą zastawek dekortykację zwłók- niałego wsierdzia. Odległe wyniki takiego leczenia okazują się bardzo zachęcające. Sama hipereozynofilia nie stanowi przeciwwskazania do operacji.