Pewnym postępem w poszukiwaniu nie znanego czynnika uszkadzającego wątrobę są wyniki prac doświadczalnych wykonanych na młodych myszach. Wszczepiono im dootrzewnowo hodowlę wirusa REO 3, który wywoływał zmiany zapalne w wątrobie i drogach żółciowych z następczym ich zarastaniem. Przeprowadzone następnie badania serologiczne niemowląt z n.d.ż. wykazały obecność przeciwciał przeciwko temu wirusowi u 68% chorych. Takie same przeciwciała stwierdzono u 52% niemowląt z noworodkowym zapaleniem wątroby (n.z.w.), którego przyczyny nie udało się wcześniej ustalić (37).

Powyższe spostrzeżenia, a także fakt, że badania morfologiczne wycinków wątroby dzieci z n.d.ż. wykazują często duże podobieństwo do n.z.w., potwierdzają hipotezę wysuniętą przez Landinga w 1974 r. o niemowlęcej cholangiopatii zaporowej. Według tej teorii n.z.w. i n.d.ż. są tą samą chorobą, lecz obserwowaną w różnych stadiach rozwoju.

Prawdopodobnie „stacją pośrednią” między nimi jest tzw. niedorozwój dróg żółciowych – postać niepełnej cholestazy, w której zewnątrzwątrobowe drogi żółciowe są wyraźnie zwężone, lecz uwidaczniają się podczas cholangiografii śródopera- cyjnej (Lilly, 1976).