Niedoczynność przysadki (choroba Simmondsa)140. Morris Simmonds (1855-1925). Przewlekła niedoczynność przysadki powodowana jest najczęściej przez martwicę nie- dokrewienną przedniego płata przysadki, będącą następstwem krwotoku lub wstrząsu podczas porodu (zespół Sheehana141). Przyczyną może być też guz w tkance otaczającej. Objawy są zależne od zaburzenia wydzielania każdego z hormonów produkowanych przez przysadkę: hormonu wzrostu, kortykotrcpiny (ACTH), tyreotropiny, gona- dotropiny i antydiuretyny. Konieczne może być leczenie substytucyjne. Podejrzenie zespołu istnieje, gdy nie udaje się wyczuć tarczycy, brak owłosienia łonowego, występuje hipoplazja genitaliów z utratą czynności płciowych, brak miesiączki i ma miejsce niska podstawowa przemiana materii. Dodatkowo może występować niedoczynność nadnerczy, wymagająca leczenia sterydami. Może też dojść do zwiększonej wrażliwości na barbiturany i analgetyki narkotyczne142. Anestezja może wywołać u tych chorych śpiączkę. Dobre wyniki przynosi stosowanie kortyzonu.

leczenie sterydami Hormony kory nadnerczy: 1. Glikokortykosterydy: sól sodowa bursztynianu hydrokortyzonu. Ma wpływ na metabolizm węglowodanów i przeciwdziała efektowi insuliny. Ma działanie przeciwzapal-. ne, w dużych dawkach nasila wydalanie azotu, powoduje osłabienie mięśni, zanik skóry i zrzeszotnienie kości.

-2. Mineralokortykoidy: aldosteron. Wydzielany jest w odpowiedzi na zmniejszenie się objętości płynu zewnątrzkomórkowego, powoduje zatrzymywanie sodu i wydalanie potasu przez nerki.