E. Graham i A. Hartmann w 1934 r. po raz pierwszy wykonali resekcję trzustki u 1-rocznego dziecka z hipoglilcemią, wycinając ponad 80% jej miąższu. Oryginalny opis subtotalnej pankreatelctomii u dziecka podał R. Gross w 1953 r., ustalając granicę resekcji, przebiegającą na lewo od naczyń krezkowych górnych (75% gruczołu). Metoda ta dawała jednak wznowy hipoglikemii w ok. 50% przypadków. Po 1970 r., w miarę lepszego poznawania przyczyn niedocukrzenia i zmniejszania się liczby nawrotów po bardziej rozległych resekcjach, procent usuwanego miąższu trzustki wzrastał do 90, a nawet 98%, nie wyłączając całkowitej pankreatektomii. Ustąpienie objawów hipoglikemii u niektórych dzieci uzyskuje się po wycięciu 80% gruczołu, u innych po 90%, wreszcie u niektórych po wycięciu prawie całej trzustki (98%) lub po całkowitej pankreatektomii. Przed operacją niemożliwe jest ustalenie rozległości resekcji dającej wyleczenie.

Na podstawie doniesień z piśmiennictwa uważa się, że subtotalne wycięcie 85-90% trzustki (linia cięcia na prawo od naczyń krezkowych) pozwala na trwałe wyleczenie ok. 84% dzieci (28). Aczkolwiek są zwolennicy usuwania przy pierwszej operacji prawie całej trzustki (98%) (10, 11, 13), to jednak wydaje się, że nie jest konieczne wykonywanie tak rozległych resekcji u wszystkich chorych, zwłaszcza że dają one

więcej powikłań (4, 6, 26). Bardziej rozległe operacje konieczne są jako drugi zabieg u tych dzieci, u których występują pooperacyjne nawroty hipoglikemii, nie poddające się leczeniu zachowawczemu (diazoksyd). Należy podkreślić, że wycięcie prawie całej trzustki (98%) nie zapobiega całkowicie nawrotom hipoglikemii, gdyż i w tej grupie są chorzy’wymagający reoperacji i usunięcia całej trzustki (pancreatecło- mia totalis). -m-