Postępowaniem z wyboru w ostrym zatorze płucnym jest dożylne podawanie heparyny. Leczenie to powinno być włączone natychmiast po ustaleniu rozpo-znania. Dawki heparyny powinny być nieco większe od wykazujących działanie przeciwzakrzepowe (p. Część I, rozdz. 9). Wykazano, że mają one swoiste działanie przeciwskurczowe na oskrzela, a być może zmniejszają również opory w krążeniu płucnym.

W masywnych zatorach płucnych heparynę podaje się dożylnie w dawce 100-150 mg, a następnie w ciągłym wlewie dożylnym (10-15 mg/h) aż do ustąpienia ostrych objawów. Wówczas dawkowanie można zmniejszyć do 75-100 mg co 4-6 h i prowadzić takie leczenie przez 7-10 dni, przechodząc następnie do podawania doustnych leków przeciwzakrzepowych. O częstości powikłań krwotocznych decydują nie dawki heparyny, a stan ściany naczyniowej. Stąd istotne jest uwzględnienie przeciwwskazań do leczenia przeciwzakrzepowego (p. Część I, rozdz. 9).