-3. W OKRESIE POOPERACYJNYM. Dawka środka analgetycznego powinna być tak dobrana, aby przy dobrej analgezji chory nie był zbyt śpiący. Przynajmniej raz na godzinę należy prowadzić fizykoterapię oddechową, polegającą na głębszym oddychaniu połączonym z odkrztuszaniem. Czynność ta może być mniej bolesna, gdy zastosuje się podtrzymujący brzuch pas Barlowa40. Zadaniem pielęgniarek jest ciągłe zachęcanie chorego do głębszego oddychania, co zapobiega biernemu przekrwieniu płuc. Fizykoterapię najlepiej prowadzić w niedługim czasie po podaniu środka analgetycznego przytrzymywanie brzucha rękami podczas kaszlu zmniejsza ból. Dobre działanie przeciwbólowe ma mieszanina podtlenku azotu i tlenu (50:50), umożliwiając efektywne odkasływanie, co udowodniły pomiary pojemności życiowej41. W tym samym celu można stosować trójchloroetylen42. Lepkość wydzieliny oskrzelowej zmniejsza się przez odpowiednie nawilżanie, np. przez godzinne stosowanie aerozolu wodnego43.

Zwalczanie bólu pooperacyjnego za pomocą analgezji zewnątrzoponowej pozwala na swobodne ruchy oddechowe i dobre odkasływanie. Cewnik do przestrzeni zewnątrzoponowej zakłada się zwykle w górnym lub środkowym odcinku kręgosłupa piersiowego. Podawanie małych objętości miejscowego środka analgetycznego zapewnia działanie przeciwbólowe bez spadku ciśnienia44.

ZAPOBIEGANIE ZATOROM PŁUCNYM. Polega przede wszystkim na zapobieganiu, rozpoznawaniu i leczeniu zakrzepów w układzie żył głębokich. Większość zakrzepów tworzy się w żyłach łydki, lecz do 'zatoru płucnego może dochodzić tylko wtedy, gdy zakrzepica szerzy się do żył biodrowo-udowych lub rozpoczyna się w żyłach miednic. Proces zakrzepowy w układzie dużych żył rozpoczyna się zwykle podczas zabiegu lub wkrótce potem49. Aktywność procesów fibrynolitycznych jest po operacji obniżona. Po paru godzinach od początku zabiegu obserwuje się gwałtowny wzrost liczby płytek