Zatorowość płucna jest uwarunkowana wzmożonym i ułatwionym wykrzepianiem się krwi w obrębie naczyń żylnych. Materiał zakrzepowy, dostawszy się z prądem krwi do krążenia płucnego, może powodować częściowe lub całkowite za- czopowanie tętnicy płucnej lub jej rozgałęzień i powstanie zatoru płucnego. Obraz kliniczny i przebieg zatoru płucnego zależy od kalibru zaczopowanego naczynia oraz charakteru i zaawansowania choroby podstawowej, w której przebiegu doszło do wystąpienia zatoru. W nawracającej zatorowości płucnej może dochodzić do przewlekłego nadciśnienia płucnego. Obraz kliniczny przypomina wówczas przewlekłe serce płucne.

Leczenie zależy od nasilenia objawów klinicznych, odzwierciedlających rozleg-łość zmian zatorowych i stan układu oddechowego i krążenia. Zmierza ono do: 1) przywrócenia przynajmniej częściowej drożności dotkniętych zatorem naczyń krążenia płucnego, 2) zapobiegania nawarstwianiu się materiału zakrzepowego na istniejącym już zatorze, 3) poprawy wydolności krążeniowo-oddechowej.