Dawkowanie. Dożylnie 10 Ó00 -15 000 j. Domięśniowo 25 000 j. z 0,5% prokainą. 15-20 minut po podaniu należy oznaczyć czas krzepnięcia. Ponieważ stabilność heparyny zmniejsza się przy pH 5, nie należy podawać jej w roztworze glukozy, lecz zawsze w roztworze fizjologicznym NaCl lub w płynie Hartmanna, których pH jest wyższe od 66a. Podawanie heparyny może wywołać odczyn gorączkowy, krwotok, trombo« cytopenię, przemijające łysienie.

Odwracanie działania heparyny. Wolno, aby nie spowodować spadku ciśnienia, wstrzykuje się 1% roztwór siarczanu protaminy. Jest to proteina o silnym ładunku elektrododatninij której 5000 j. odwraca działanie 5 ml heparyny 1 mg siarczanu protaminy zawiera 100 j. Podawanie powinno odbywać się pod kontrolą czasu krzepnięcia, ponieważ nadmiar siarczanu protaminy prowadzi do jego wydłużenia.

Pochodne kumaryny70 i indandionu. Po wchłonięciu działają prawdopodobnie na wątrobę. Początek działania przeciwkrzepliwego występuje w 12 godzin od chwili podania. Leki te przyjmowane są zwykle doustnie. Do pochodnych kumaryny zalicza się: diku- marol, biskumooctan etylowy (Tromexan), sól sodowa warfaryny (Marevan). Ten ostatni preparat można podawać drogą wstrzyknięć dożylnych lub domięśniowych. Pochodne indandionu to: difenandion i fenindion (Dindevan). Indukcja enzymatyczna może zmienić działanie doustnych antykoagulantów. Barbiturany, szczególnie fenobarbiton oraz aichlorofenazon, mają właściwości pobudzenia enzymów wątrobowych, odpowiedzialnych za metabolizowanie leków, co prowadzi do spadku stężenia niektórych równocześnie stosowanych leków, w tym doustnych środków hamujących krzepliwość krwi. Efekt antykoagulacyjny może być więc zmniejszony, gdy zastosuje się barbiturany, lub zwiększony (np. krwotok) w momencie odstawienia barbituranów i nagłego wzrostu poziomu antykoagulantów w surowicy.