Mianem hipoglikemii (niedocukrzenia) określa się stan, w którym stężenie glukozy w Surowicy krwi zmniejsza się poniżej stężenia zapewniającego normalną czynność narządów, a przede wszystkim ośrodkowego układu nerwowego. Prawidłowe stężenie glukozy w surowicy krwi wynosi 2,78 do 3,3 mmol/1 (50-60 mg%). W hipoglikemii u donoszonego noworodka zmniejsza się ono poniżej 1,67 mmol/1 (30 mg%), a u wcześniaka poniżej 1,1 mmol/1 (20 mg%) (22).

Stany hipoglikemii u dzieci są najczęściej przejściowe, rzadziej stałe. W okresie noworodkowym do przejściowych należy niedocukrzenie u noworodka z niską masą urodzeniową ciała, z erytroblastozą płodową, u wcześniaków z zaburzeniami oddechowymi i niedotlenieniem, u dzieci matek cukrzycowych, u noworodków głodzonych. Przejściowa hipoglikemia może być również spowodowana ciężkim urazem porodowym noworodka, wylewem do nadnerczy, wylewem podoponowym, zakażeniem bakteryjnym, toksoplazmozą, niedoborem wapnia, wrodzoną kardio- patią. Zwykle objawy przejściowej hipoglikemii ustępują po podaniu tym dzie- eiom glukozy dożylnie oraz zastosowaniu częstego karmienia. Inną grupę stanowią hipoglikemie stałe, spowodowane wadami rozwojowymi metabolizmu, jak: gliko- genoza, nietolerancja fruktozy, galaktozemia, tyrozynoza, lub zaburzeniami hormonalnymi: wrodzona niedoczynność przysadki, niedoczynność tarczycy oraz nadnerczy.

Najczęstszą jednak przyczyną hipoglikemii stałej jest nadmierna produkcja insuliny, hiperinsulinizm, którego przyczyny nie są dokładnie znane. W trzustkach tych dzieci znajdują się zmiany anatomiczne w postaci nadmiaru i przerostu wysp trzustkowych, gruczolakowatości lub ograniczonego gruczolaka z komórek B. Również w zespole Beckwitha-Wiedemanna (makroglosia, wady pępka, małogłowie, znamię twarzy) występuje hipoglikemia z nadmiaru insuliny z przerostem komórek B (1, 2).