Z chwilą podjęcia decyzji leczenia operacyjnego chorego należy przygotować do zabiegu uzupełniając niedobory mogące wynikać m.in. z uszkodzenia czynności wątroby. Szczególnie ważne jest uzupełnienie małego stężenia albumin w surowicy krwi oraz witaminy K. Stosuje się w tym celu przetoczenia odpowiednich preparatów do stosowania pozajelitowego. W przeddzień zabiegu podaje się domięśniowo pierwszą dawkę antybiotyku z grupy aminoglikozydów lub cefalosporyn dobrze wydzielających się z żółcią, np. amikacyny lub cefamandolu.

Jamę brzuszną otwiera się zwykle cięciem poprzecznym wzdłuż dolnego brzegu wątroby lub skośnym Kochera dającym lepszy wgląd we wnękę, gdy prawy płat wątroby jest znacznie powiększony. Jeżeli z jakichś względów przed zabiegiem nie wykonano badania biopsyjnego wątroby, to musi być ono wykonane po jej odsłonięciu. Uzyskanie wyniku badania morfologicznego jeszcze w czasie trwania zabiegu ułatwia wybór dalszego postępowania.

Odnalezienie, zwłaszcza zanikowego, pęcherzyka żółciowego ukrytego między zrazikami powiększonej i obrzmiałej wątroby często stwarza trudności, jednak zawsze jest konieczne, pęcherzyk stanowi bowiem znakomity punkt orientacyjny do identyfikacji, oceny i preparowania dróg żółciowych. Po założeniu szwu kap- ciuchowego pęcherzyk nakłuwa się, sprawdzając jego zawartość, oraz pobiera jego treść do badania bakteriologicznego i biochemicznego w celu wykrycia składników żółci. Następnie pęcherzyk wypełnia się fizjologicznym roztworem NaCl. Jeżeli udaje się wprowadzić do dróg żółciowych więcej niż 10 ml płynu, to należy delikatnie zacisnąć przewód żółciowy wspólny i wykonać badanie rtg po wprowadzeniu do pęcherzyka olc. 10 ml środka cieniującego, np. 20% Uropoliny. Po uwidocznieniu dróg żółciowych należy ocenić ich szerokość i stopień rozgałęzienia oraz, po zwolnieniu zacisku, przechodzenie środka cieniującego do dwunastnicy.