Nie ma sprawdzonych metod leczniczych zapobiegających uszkodzeniu serca zależnemu od hipereozynofilii. Leczenie zastoinowej niewydolności serca glikozy-dami naparstnicy i lekami moczopędnymi, bez jednoczesnego zastosowania leczenia zmniejszającego eozynofilię, jest na ogół nieskuteczne.

Bardzo ważnym czynnikiem hamującym degranulację aktywowanych eozynofi- lów i uwalnianie eozynofilowych białek kationowych (ECP) i to zarówno in vitro, jak i in vivo, są kortykosteroidy. Są one szczególnie skuteczne w leczeniu ostrych epizodów niewydolności serca we wczesnej fazie choroby, mogąc nawet zahamować progresję eozynofilowej choroby serca. U części chorych jednak same steroidy nie są wystarczająco skuteczne i wymagają łączenia z cytostatykami, takimi jak hydroksykarbamid. Hydroksykarbamid, podawany łącznie ze steroidami kory nadnerczy powoduje zmniejszenie liczby eozynofilów, a także zmniejsza ich wytwarzanie w szpiku, mogąc w ten sposób wpływać na zmniejszenie uszkodzenia tkanek. Z innych cytostatyków były próby leczenia winkrystyną, 6-merkaptopuryną i cyklofosfamidem. Takie skojarzone leczenie, a przynajmniej kortykoterapia, powinno być prowadzone długotrwale, ponieważ odstawienie leczenia powoduje zwykle nawrót choroby.