Leczenie fibrynolityczne może być szczególnie przydatne u chorych z rozległy-mi zatorami płuc. Przez wielu autorów uważane jest wówczas za postępowanie z wyboru. Nie wykazano jednak różnic w przeżywalności chorych leczonych heparyną w porównaniu z leczonymi lekami fibrynolitycznymi. Można stosować: streptokinazę, urokinazę, tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) lub acylowany kompleks streptokinaza-plazminogen (APSAC). Leki te można podawać bezpośrednio do tętnicy płucnej przez cewnik. Spośród nich najtańszą i najłatwiej dostępną w Polsce jest streptokinaza. Podaje się ją w ciągłym wlewie dożylnym, najpierw wstępną dawkę 250000-500000 j.m. w ciągu 30-60 min, a następnie 100000 j.m./h przez 24 h lub dłużej. Dla ochrony przed ewentualnymi odczynami alergicznymi przed rozpoczęciem leczenia streptokinazą powinno się choremu wstrzyknąć 100 mg hydrokortyzonu. Leczenie prowadzi się pod kontrolą czasu trombinowego osocza. Powinien on być wydłużony 2-5-krotnie. Po zakończeniu leczenia fibrynolitycznego należy podawać heparynę, a następnie doustnie leki przeciwkrzepliwe. Dawkowanie innych preparatów fibrynolitycz- nych oraz przeciwwskazania do leczenia fibrynolitycznego omówiono w Części I, rozdz. 9.

Równocześnie z leczeniem przeciwzakrzepowym lub fibrynolitycznym powinno być prowadzone leczenie przeciwbólowe. W tym celu stosuje się Morphinum hydrochloricum, Dolantin lub neuroleptanalgezję II. Niewydolność oddechowa towarzysząca zatorowości płucnej wymaga stosowania tlenu przez maskę lub cewnik nosowy. Leczenie wstrząsu w przebiegu zatorowości płucnej nie odbiega od zasad typowego postępowania przeciwwstrząsowego i omówione zostało w Części II, rozdz. 2. Objawy niewydolności krążenia wymagają szybkiego podawania glikozydów naparstnicy (p. Część I, rozdz. 1) z zachowaniem ostrożności, gdyż współistniejąca hipoksja zwiększa wrażliwość mięśnia sercowego na działanie tych leków.