SPECJALISTYCZNE POSTĘPOWANIE RESUSCYTACYJNE, NIEZALEŻNE OD MECHANIZMU ZATRZYMANIA KRĄŻENIA. Podstawowe czynności resuscytacyjne zapewniają jedynie czasowe zaopatrywanie tkanek chorego w tlen po nagłym zatrzymaniu krążenia. W większości przypadków w pełni skuteczna pomoc jest możliwa po zastosowaniu specjalistycznego postępowania resuscytacyjnego. Zmierza ono do przywrócenia spontanicznego krążenia i oddychania, zniesienia istniejącej hipoksji i kwasicy tkankowej.

Jak najwcześniejsze zastosowanie 100% tlenu, którym chory jest wentylowany (za pomocą worka ambu lub respiratora) poprawia utlenowanie krwi i ogranicza narastanie kwasicy, która rozwinęła się w wyniku retencji dwutlenku węgla i wywołanego przez hipoksję metabolizmu beztlenowego. W zwalczaniu kwasicy metabolicznej pomocne może być podawanie wodorowęglanu sodowego, który wiąże jon wodorowy, uwalniając jednocześnie dwutlenek węgla. Podanie wodoro-węglanu w początkowym okresie resuscytacji, charakteryzującym się nie w pełni skuteczną wentylacją, może doprowadzić do kumulacji dwutlenku węgla we krwi, który znacznie łatwiej, w porównaniu z jonem wodorowęglanowym, dyfunduje do komórek. Skutkiem tego jest kwasica wewnątrzkomórkowa przy znacznie wy-ższym pH krwi tętniczej. Ponadto wodorowęglany mogą doprowadzić do hiperos- molalności, hipernatremii i zasadowicy, która zmniejsza stężenie K+ we krwi, a tym samym zwiększa częstość występowania arytmii. Zasadowica powoduje zmniejszenie stężenia zjonizowanego wapnia w surowicy (zmniejszenie kurczli- wości mięśnia sercowego) i przesuwa krzywą dysocjacji oksyhemoglobiny w lewo (gorsze oddawanie tlenu do komórek).