Znaczenie leczenia chirurgicznego w zatorze tętnicy płucnej (embolektomia) jest trudne do ustalenia. Bardzo duże ryzyko zabiegu (ok. 50%) wynika częściowo z niewłaściwego rozpoznania, a częściowo jest związane z bardzo ciężkim stanem chorego (głęboki wstrząs). Obecnie przyjmuje się, że embolektomia jest wskazana przy obecności wstrząsu opornego na leczenie farmakologiczne, szczególnie u chorego z obustronnym zatorem. W tych przypadkach należy ją uważać za zabieg ratujący życie. Jeśli zator tętnicy płucnej przebiega bez objawów wstrząsu, to embolektomia nie jest wskazana nawet w przypadku masywnego zatoru.

Każdy chory po przebytym zatorze płucnym powinien być objęty postępowa-niem zabezpieczającym go przed wystąpieniem nowych epizodów zatorowych. Obejmuje ono wczesne uruchomienie chorych po zabiegach chirurgicznych, ćwiczenia kończyn, noszenie opasek i pończoch elastycznych u chorych z żylaka-mi, a przed planowanym leczeniem chirurgicznym podawanie podskórne niewiel-kich dawek heparyny (50 mg co 8-12 h). U chorych z nawracającymi zatorami płuc celowe jest prowadzenie długotrwałego leczenia przeciwzakrzepowego lekami doustnymi.

Jeśli, mimo prawidłowo prowadzonego leczenia przeciwzakrzepowego, epizody zatorowości płucnej nawracają, to wskazane jest rozważanie możliwości leczenia chirurgicznego. Polega ono na podwiązaniu żyły czczej dolnej lub założeniu do niej parasolowatego filtra chroniącego przed przedostawaniem się materiału zatorowego do krążenia płucnego.